Kelimeler Albayım, bazı anlamlara gelmiyor

Fakat Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor Albayım. Öyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeye hakkım yok mu Albayım? Yok. Peki Albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat Albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size, nasıl kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayım Albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan, bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum Albayım. Kelimeler… Kelimeler Albayım, bazı anlamlara gelmiyor…

Tehlikeli Oyunlar, Oğuz Atay

Mutlu Yıllar

Benim için siler misin geceyi gökyüzünden
Benim için tutar mısın kendi ellerinden
Benim için okşar mısın saçının her telini
Kendin için yakar mısın mumları bu gece

Ölümcül hastalığı olan var mı?

Doğan Cüceloğlu: Arkadaşlar, aranızda ölümcül hastalığı olan var mı?
 

Bir katılımcı: Allah'a şükür, hocam, bildiğimiz kadarıyla yok.
 

Cüceloğlu: Ne güzel! Peki, bana, istisnasız tüm insanların, yani altı milyar insanın da başına geleceği garanti bir şey söyler misiniz?
 

Cevap neredeyse otomatik olarak çıkar: Ölüm.
 

Cüceloğlu: Gerçekten de ölüm tüm insanların başına gelmesi kaçınılmaz olan tek şeydir. Doğum da tüm insanların başına kesinlikle gelmiştir, ama bundan sonra başa gelmesi kesin olan tek şey ölümdür. Başka hiçbir şey insanların tümünün başına gelmeyecektir. Peki, madem öleceğimiz garanti, bu benim ölümcül bir hastalığım olduğunu göstermez mi?
Katılımcılar burada sessizce, başlarıyla onaylamaya başlar. Öleceğim belli ise benim ölümcül bir hastalığım olduğu da açıktır...
 

Cüceloğlu: Peki, ne zaman öleceğimizi biliyor muyuz?
 

Katılımcılar: Hayır
 

Cüceloğlu: Bu saniye içinde olma olasılığı var mı?
 

Bir katılımcı: Var.
 

Cüceloğlu: Yarın?
 

Bir katılımcı: Evet.
 

Cüceloğlu: 30 yıl sonra?
 

Bir katılımcı: Olabilir.
 

Cüceloğlu: Peki bunlardan hangisinin sizin başınıza geleceğini biliyor musunuz? Mesela bu akşam eve sağ salim varacağınızı nereden biliyorsunuz?
Sınıf sessizce dinlemeye devam eder. Çünkü genellikle yaşama böyle bakmamışlardır.
 

Cüceloğlu: Peki bir de tersini düşünelim, bu akşam eve döndüğünüzde, bu sabah evden çıkarken sağ salim bıraktıklarınızı sağ bulma garantiniz nedir? Var mıdır böyle bir garanti?
 

Bir katılımcı: Yoktur Hocam.
 

Cüceloğlu: Peki nereden biliyoruz az sonra telefonun çalmayacağını ve evdekilerden birinin az önce öldüğünün bize söylenmeyeceğini?
Katılımcılar burada rahatsız olmaya başlar.
 

Bir katılımcı: Hocam konuyu değiştirsek?
 

Cüceloğlu: Ama en yalın ve açık gerçek üzerine konuşuyoruz, biraz daha devam edelim bence. Peki, acaba bunu dün gece bilseydiniz, yani evde akşam birlikte olduğunuz kişilerden birinin yarın ölüm günü olduğunu bilseydiniz, o zamanı aynı dün gece olduğu biçimde mi geçirirdiniz? Yoksa farklı şeyler mi yapardınız?
 

Bir katılımcı: Kesinlikle çok farklı geçerdi Hocam.
 

Cüceloğlu: Şimdi sizden rica ediyorum, lütfen bir an arkanıza yaslanın, gözlerinizi kapatın ve bu sabah evden çıkarken evde bıraktıklarınızdan birinin gerçekten öleceğini düşünün, dün akşamınızı nasıl geçirirdiniz? Aynı iletişim mi olurdu? Onunla aynı konuları mı konuşurdunuz? Aynı konular, tartışma ya da gerginlik yaratır mıydı? Yoksa önemsiz hale mi gelirdi? Bu sabah evden çıkarken, bu son görüşünüzde ona ne derdiniz? Onun boynuna sarılmakta tereddüt eder miydiniz? Çok sıkı sarılmaya mı, aynaya mı vakit ayırırdınız? Ona, yüreğinizin derininden gelen bir "Seni gerçekten çok seviyorum" demeye ne gerek var diye düşünür müydünüz? Onun ölecek olması sizin ona duyduğunuz sevgiyi yoğunlaştırmaz mıydı?
Burada bazı katılımcılar ağlıyordur. Belli ki dün akşam yaptıklarından bir kısmının ne kadar anlamsız olduğunu şimdi fark etmişlerdir.
 

Cüceloğlu: Şimdi gözlerinizi açabilirsiniz, acaba kaç tartışmamızı bu kadar gereksiz biçimlerde yapıyoruz, kaçı gerçekten yaşamda karşımızdakinin varlığından daha önemli, hangilerinde "Şimdi kalbini kırdım, ama zaman içinde ben ondan özür dilemesini bilirim" diye kendi kabuğumuza çekilip tartışmaları donduruyoruz. Yarattığımız kırgınlıkları tamir etme olanağımız gerçekten var mı? Buna zamanımız gerçekten kaldı mı?

Doğan Cüceloğlu

Öğüt

Ey burnu kanasa hemen kadere küsüp yüzünü ekşiten! gülden hiç ders almıyor musun? Bütün yaprakları tek tek yolsan, gül yine de gülmekten vazgeçmez. Hâl'e razı oluş şükürdür. Gül de daimi bir şükür makamındadır. Hem bilmez misin ki başına gelen sıkıntılar aslında daha büyük bir sıkıntıya set olur da başındaki belayı defederler. O halde yüzün gülsün!

Mevlana Celaleddin Rumi

Kurşunkalem

Kurşunkalem yapan yaşlı bir adam, kalemleri satıcıya verilmek üzere kutuya koyarken içlerinden birini kenara ayırdı. “Seni dışarıdaki dünyaya göndermeden önce, sana söylemek istediğim 5 şey var. Olabileceğin en iyi kalem olmak istiyorsan, bunları hiç unutma ve daima hatırla…  

1. Pek çok şey başarabilirsin hayatta, ancak bunu yapabilmek için öncelikle kendini, seni kullanmayı bilen bir kişinin eline almasına izin vermelisin.  

2. Zaman zaman ucunu açmak isteyecekler ve bu sana acı verecek, fakat daha iyi bir kalem olmak için buna katlanmalısın.  

3. Yaptığın yanlışları düzeltme, yeniden yazma fırsatın olacak daima. Bu fırsatı kaçırma.  

4. Unutma, en önemli parçan taşıdığın kurşun, yani içinde yer alan.  

5. Üzerinde dolaştığın her yüzeye bir işaret bırakmalısın, durum ne olursa olsun yazmaya devam etmen gerek."

İki Farklı Kültür, İki Farklı Ruh

İKİ KÜLTÜR İKİ FARKLI RUH ile  RedBullTurkiye

"Sema" dinleme ve hatırlama anlamına gelir... Kusursuzluğu bulma... Tüm arzulularından kurtulmak, hayatın özüne dönmek demektir. Özünü terk edemezsin.

Tüm düşüncelerinden uzaklaştığın zaman gerçekte kim olduğunu anladığın andır... İşte o anda... Ritmi dinlemeye hazırsındır. Bulduğun ritim... Yaşamın ritmidir..   

Ortaya çıkan ritim... Kusursuz dengedir... Bu denge bizleri birbirimize bağlar...

Shakespeare Okumamış Beyin Cerrahları

 Efendim bu ülkede fikirlerinizi açık açık dile getiriyorsanız; bir kere başınızın belaya girmesi riskinden önce anlatmak istediğinizi anlatamama sorunuyla karşı karşıyasınız demektir. Bundan kastım sizin yetersiz olmanız değil; tam aksine sizin yeterli olmanızın yetmemesi sorunsalıdır.

Hatta keşke siz yetersiz olsanız da, yeterince kelimeniz olmasa da; iki cümleyi bir araya getiremeyip saçmalasanız da derdinizi anlatamasanız ve canınız da o kadar yanmasa.

Zaten asıl can yakan siz anlatmak istediğiniz düşünceyi en açık şekilde ifade edip de karşıdakinin sizi sadece tek bir noktadan bakıp öyle algılaması ve sizin anlattığınız şeyi değil anlamak istediği şeyi anlamasıdır en basit ifade ile.

Siz bütününde siyahı anlattığınız bir düşüncenizde beyazdan, yeşilden, kırmızıdan her renkten bahsedebilirsiniz. Hatta siyahın adı bile geçmez belki onu ifade ederken ama bütününde varmak istediğinz yer siyahtır. Ama karşıdaki muhattap olduğunuz kişi; sadece beyazı, sadece yeşili, sadece kırmızıyı idrak edebilen bir zatsa; sizin anlattığınız şey de sadece onun görmek istediği renk olur.

Bu durum da insanı içten içe bitirir.

Ve malesef bizler de sadece belli renkleri algılayabilen insanların çoğunlukta, hatta ezici çoğunlukta, olduğu bir ülkede yaşıyoruz.

İşte bu yüzden de bizler mutlu insanlar olamıyoruz. Çünkü biz anlamıyoruz birbirimizi. Çünkü bizim birbirimizi anlamamız için öncelikle bir şeyleri anlamayı anlamamız gerek.

Biz her şeyde ezbere yaşıyoruz hayatı.

Vatanı da ezbere seviyoruz, sevgilimizi de annemizi babamızı da. O yüzden itiraz etmiyoruz çoğu şeye çünkü; neye itiraz edip neyi destekleyeceğimizi bilmiyoruz ki. Ettiğimiz itirazlar da ezbere itirazlar oluyor zaten tıpkı itiraz etmediklerimiz gibi.

Çünkü biz okumuyoruz.

Bize göre "okumak" kelimesi "diploma" demek çünkü.

İşte bu yüzden hayatında kitap okumamış üniversite mezunlarıyla dolduruyoruz tüm ülkeyi. Hani o daha önce bahsettiğim "okuyan cahiller" ile.

Biz okul okuyup kitap okumayan bir nesiliz.

Bu yüzden de dünyanın en basit sorunlarına sahip insanlar olarak çözemiyoruz hiç bir sorunumuzu. Çünkü dinlemiyoruz, dinlesek bile anlamıyoruz, anlamayınca da kavga ediyoruz. Bunun adına da "dış mihraklar, Amerika oyunları, dincilerin işi, ailesi sorunlu, kişilik problemi var, beni anlamıyor, federasyon istifa, hakem taraf tuttu vs. vs." diyip çıkıveriyoruz her işin içinden. Yani hangi renge sahipsek diğer rengi suçluyoruz ortadaki sorun için.

Böylece ortaya kapkara bir sonuç çıkıyor.

Göremiyoruz ki asıl sorun biziz.

Her ayrılıktan sonra sölediğimiz o "Sorun sende değil bende" yalanı aslında gerçeğin ta kendisi.

Biz okumuyoruz. Biz okursak da sadece yeşili sadece beyazı sadece kırmıyı okuyoruz. Önümüze konan siyahtan da o yeşilleri beyazları görüyoruz sadece.

Bizim bu kapalı algılarımızla ilgili Kafa Dengi programında Murat Menteş'in bir kaç sözüne rastladım. Sırrı Süreyya Önder ve Onur Ünlü'nün de katkıda bulunduğu bir kaç söz;

"Shakespeare'i okumamış bir beyin cerrahının masasında olmayı istemem; Dostoyevski okumamış bir psikiyatra asla güvenemem ya da Yunus Emre bilmeyen bir matematik öğretmeni bize gerçekte bir şey öğretemez."
İşte tam olarak anlatmaya çalıştığım şey.

İşte tüm sorunlarımızın kaynağı.

Bizim doktorlarımız Shakespeare okumuş olsaydı bugün pek çok sağlık sorununu çözebilirdik.

Bizim polislerimiz Mevlana'yı okuyup anlayabilme yetisine sahip olsalardı karakolda insanlara işkenceler yapılmazdı.

Bizim hakimlerimiz Halil Cibran okusaydı Deniz Gezmiş bugün yaşıyor olurdu.

Okusaydık; konuşmayı da susmayı da, kabul etmeyi de itiraz etmeyi de, sevmeyi de ayrılmayı da, ağlamayı da gülmeyi de becerebilirdik hayatın her safhasında.

Beceremedik. Olmadı.
herbokubilenadam.blogspot.com

Tanıdığım en güzel insanlar

Tanıdığım en güzel insanlar, yenilgiyi, acıyı, mücadeleyi ve kaybı yaşamış olan ve diplerden çıkış yolunu kendileri bulmuş romantik ve anarşist olan insanlardır. Bu kişiler yaşama karşı geliştirdikleri kendine has takdir, direniş, duyarlılık ve anlayışla ; şefkat, nezaket, bilgelik ve derin sevgiden kaynaklanan bir ilgi ve sorumlulukla doludurlar. Güzel insanlar öylece ortaya çıkmazlar; onlar oluşurlar
 
Elisabeth Kubler Ross
 
"The most beautiful people we have known are those who have known defeat , known suffering , known struggle, known loss and have found their way out of the depts. These persons have an appreciation , a sensitivity and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness and a deep loving concern. Beautiful people do not just happen"

Esaslar

   
Antremanların ilk gününde, hepimiz ölümüne korkmuştuk. Ayrıca koç, yanında hiç futbol topu da getirmemişti. Sonunda nihayet bir çocuk çıkıp hepimiz adına konuştu: “Afedersiniz koç, ortalıkta hiç top yok.”

Ve koç yanıtladı: “Topa ihtiyacınız yok.”

Bir sessizlik oldu, biz tam bunu düşünürken…

“Bir futbol takımında sahada kaç kişi vardır?” diye sordu.

Bir takımda on bir, diye yanıtladık. Yani yirmi iki kişi.

“ve belirli bir süre içinde, kaç kişi topa dokunabilir?” diye sordu bu sefer de.

Sadece biri, dedik.

“Doğru!” dedi. “O yüzden şimdi biz, diğer yirmi bir kişinin yaptığını çalışacağız.”

Esaslar. Bu koçun bize verdiği mükemmel bir armağandı. Bir üniversite profesörü olarak, bunu, pek çok çocuğun göz ardı ettiği bir ders olarak gördüm; her seferinde de onların zararına: Esasları öğrenmek zorundasınız, aksi takdirde işin eğlenceli kısmı sizi bir yere götürmez…

Son Konuşma, syf 43

 

Randy Pausch

Üzülme! Dert etme can!

   
Üzülme! Dert etme can!
Görebiliyorsan, dokunabiliyorsan, nefes alabiliyorsan, yürüyebiliyorsan ne mutlu sana!
Elinde olmayanları söyleme bana, elinde olanlardan bahset can!
Geceler hep kimsesiz mi geçecek? Gidenler dönmeyecek mi?
Yitirdiğin her ne ise, bakarsın yağmurlu bir gecede veya bir bahar sabahında karşına çıkmış.
Bil ki güzellikler de var bu hayatta; Gel git’lerin olmadığı bir hayat düşünebilir misin?
Hüzün olgunlaştırır, kaybetmek sabrı öğretir..
Şimdilerde bol bol dua ek! Hasat yakındır can!
Kaderini sev! Varsa kederini de sev!
Üzülme hastalıklarına, gör hangi günahlarına kefaret olacak..
Terk edildin diye de üzülme, demek ki sevebilecek bir yüreğin var..
Geçmişi unut, hiç yaşanmamış gibi davran. Buluttan nem kapma!
Döküver kirpiklerinden sonbaharı, bir gün elbet mutlu tebessümlerle kol kola gireceksin.
Koklayacaksın yağmur sonrası toprakları, yükleyeceksin ruhunu kelebek kanadına.
Uçacaksın semalara sevdiklerinle can!
Sana tanınan süre üzülmeye değecek kadar uzun değil!
Herkes gibi sen de sonsuzluğa gün gelip kanat çırpacaksın.
Hayatın telaşından insan pek farkında olmuyor ama, kum saati alta doğru hızla akıp gidiyor..
Henüz aşılmamış çok yolların var, hiç mi güzellik yaşamadın?
Ufacık bir hatırımda mı yok yanında? Hayatın ellerini bırakma, küsme..
Hadi mavilerini giyin, çık dışarı..
Denizle cilveleşen martılar gibi hayata kur yap.
Yitirdiğin güneş için sevda türküleri söylemeye devam et..
Ölümlü de olsa hayat, ölümsüz bakışlarla bak!
Kaçmakla kurtulamazsın ki; yalnızlıktan, hüzünlerden, hayattan..
Ayakta kalman gerek, yaşaman gerek can!
Hayat seni de içinde görmek istiyor, hadi yaklaş!
Unutma ki; Yapamadıklarının kazası yok !
Ve yine unutma ki; Aydınlık ,geceye hiçbir zaman yenik düşmedi CAN!

Mevlana Celaleddin Rumi

Kelebek ve Dalgıç

 

 

 

Kelebek gökyüzünde ne kadar özgürse, dalgıç deniz altındaki giysisinin içinde bir o kadar kısıtlanmıştır, kelebek kısacık ömrüyle ne kadar kısıtlanmışsa, dalgıç engin denizlerde bir o kadar özgürdür. Kelebek kanatlarını çırpmayı akıl ettiğinde, dalgıç ise başlığındaki camdan ileriye baktıp ilk kulacı attığında özgür olduğunu fark edebilir. Marifet, eksikliklerin paslı çıpasına takılıp yerinde saymadan sahip olduklarının sana kattıklarını değerlendirmekti.

 

 Ronald Harwood 

The Laughing Heart

Hayat, senin hayatın.
İzin verme itilmesine kederli teslimiyetin içine.
Hazır ol beklediğine.
Çıkış yolu vardır elbet.
Işık var bir yerde.
Belki çok parlak değil ama def eder karanlığı.
Hazır ol beklediğine.
Tanrı sana fırsatlar sunacak.
Tanı onları… ve kullan.
Ölümü yenemezsin ama yok edebilirsin yaşarken ölmeyi,
Ve Sen öğrendikçe bunu yapmayı,
Daha da aydınlık olacak.
Hayat, senin hayatın.
Tanı onu, ona hala sahipken…
Sen Muhteşemsin.
Tanrı bekler mutlu etmek için seni.

Charles Bukowski - The Laughing Heart

Gündüz Yarasaları

I.

Neyiz ki biz? İlk ışınlar görününce güneşin,

Kaparız tepenin gözkapaklarını -

Çam değiliz ki, kollarımız açık,

Ürpererek karşılayalım donuk ışığı.

Gölgeler kısalınca çıkarız ortaya,

Açıklıktır, aydınlıktır aradığımız,

Parlaklıkta bulur gücünü görüşümüz.

Tanımayız alacakaranlığı delen,

Tepelerin arasından seçen bakışı, -

Kör olmuş ışıktan gözzlerimiz,

Gündüz yarasalarıyız biz.

II.

Geceyi düşleriz gündüzken,

Geceyken de gündüzü -

Yitirebileceklerimiz yitiktir

Onlardan uzaktayken - ama

Özleriz, döneriz yeniden

Yitirmeden

Yitirebileceklerimizi

Yitiremediklerimize,

Yitirebilirdik, deriz;

Ama yalnızca bir fill çekimi bu -

Tutsaklıklara bağlamışız özgürlüğümüzü.

Gündüz yarasalarıyız biz.

III.

Sağlamdır düşünce temellerimiz,

Ama altlarında kist vardır, sonra kum -

Dururuz gerçi, sapasağlam, kalın

Taştan duvarlarımızla, dimdik

Ayakta; ama biraz su, bir sızıntı

Kaydırır temellerimizi hemen

Duyarız yerçekimini hemen,

Titreriz. Sımsıkı, gergin

Bağlar vardır

Düşüncelerimizi ayakta tutan, ama,

Ya temelsizse temeli

Bütün bu bağları

Bağlayan

Bağın?

Bağlantısızca bağlarız bağlarımızı.

Gündüz yarasalarıyız biz.

IV.

Yapacaklarımız vardır kocaman,

Kocaman başarılar, yüce çağrılar; ama,

Tutmadığımız bir eldedir aklımız,

Bir son selamda, biz aceledeyken gönderilen -

Nedir ki acelemiz, niyedir ki?

Camın boşluğunu arayan kocaman

Pervaneler gibi, kanat çırpan

Işığa ulaşmak için

Çırpınan, camı kıracakmış gibi -

Düşmanımızdır oysa ışık bizim,

Kanatlarımızı yakan, kavuran -

Aradığımız -ışıkta- nedir ki?

Işıktan gelir ölümümüz.

Gündüz yarasalarıyız biz.

V.

Hep bir dimdik, dümdüz dürüstlüktür duyduğumuz,

Ama bir kuşku kurdu kıvır kıvır kemirir köklerimiz -

Nasıl da kolaydır yalanlarımız, uydurmalarımız,

Nasıl da rahat. İç sızlaması nedir bilmeyiz;

Başedilmez gerekçelerimiz hazırdır çünkü hep-

Kozasında mışıl mışıl kanat takınır tırtılımız,

Sindire sindire yapraklarımızda açtığı delikleri.

Övünürüz delik deşik, bölük pörçük

Yeşilliğimizle -yenmiş bitmiştir oysa

Büyüme noktalarımız, su çekmez artık

Kök uçlarımız, dökülüp gitmiştir

Taç yapraklarımız artık,

Nasıl da yabancı topraktan baş uzatmış taze fide bize.

Gündüz yarasalarıyız biz.

VI.

Bir görsek andığımız yüzü,

Tanır mıyız? -Tanır mıyız

Sevdiğimizi, bilir miyiz neydi-

Sevdik mi, seviyor muyuz?

Yürüyüşü, saçının dökülüşü-

Anımsar mıyız, anımsıyor muyuz?

Bir anıdan başka nedir ki sevgimiz?

Gündüz yarasalarıyız biz.

VII.

Koy başını omuzuma yine.

Aldırma, söylenmeden kalsın

Düşünülmedikler, bilinmedikler -bırak

Unutulsun geridekiler, özlensin ileridekiler -bırak

Yansısın camda donuk ışık, usulca ışıldarken

Sabah, aydınlanırken uçup geçen yeşillik.

Gel -uyuyalım güneş görününce,

Aşınca tepeyi göz kamaştırıcı ışık.

Uyanacağız nasılsa, dikelmeden ışınlar,

Dümdüz, aklaştırıcı olacak yeniden bakışımız.

Ama şimdi -sanki sevdalı gibiyiz şimdi,

Sanki karanlıkta sezinledik aydınlığın başladığı yeri-

Şimdi kurduk sanki geceyi gündüzle,

Şimdi kuruttuk sanki gündüzü geceyle-

Aydınlığın karanlığında görür gözlerimiz.

Gündüz yarasalarıyız biz.

Oruç Aruoba